Lenovo Phab Plus — test tabletu i smartfonu w jednym

Ekran

Jeżeli ktoś zdecyduje się kupić Lenovo Phab Plus nie zważając na wszelkie niedogodności wynikające z rozmiaru tego monstrum, to z pewnością z powodu jego masywnego ekranu. Producent wykorzystał matrycę IPS dającą szerokie kąty widzenia i przy zastosowanej rozdzielczości Full HD, urządzenie stanowi świetny sprzęt do korzystania z wszelkiego rodzaju multimediów.

Zważywszy na to, że współczynnik zagęszczenia pikseli wynosi tu 324 ppi, czyli tyle samo, co w najnowszym iPadzie mini 4, możemy śmiało oczekiwać, że Lenovo Phab Plus jest pisany osobom czytającym ebooki lub oglądającym filmy. Nie będziemy mieć też problemów z odczytaniem zawartości plików PDF — nawet drobny druczek ma wygładzone krawędzie i jest łatwo czytelny.

Problemy zaś pojawiają się, kiedy wyjdziemy z Phabem Plus na zewnątrz. Podświetlenie maksymalne w tym modelu wynosi zaledwie 271 cd/m2, co przy dużym nasłonecznieniu znacząco utrudnia pracę z urządzeniem. Szkoda, bo nie tylko ze względu na gabaryty, ale także przez słabe podświetlenie nie mógłbym zamienić normalnego telefonu na Lenovo Phab Plus.

Model broni się jednak tym, że luminacja jest równomierna, a przy ustawieniach minimalnych ściemnia się do 5 cd/m2. To pozwala na pełen komfort użytku po zmroku, co jest dobrą wiadomością z punktu widzenia nocnych marków, którzy przed pójściem spać mają w zwyczaju obejrzeć jeszcze odcinek ulubionego serialu.

Wyposażenie

Głośnik multimedialny

Urządzenie posiada głośnik monofoniczny umieszczony w górnej części tylnego panelu. Emituje on donośny dźwięk o maksymalnym natężeniu dochodzącym do 82 dB. Sama jakość jest dobra — przystająca do ceny phabletu. Łatwo usłyszeć, że tony wyższe przeważają nad niższymi, ale głośnik dobrze sobie radzi z większą dynamiką dźwięku i nie zaniedbuje czystości brzmienia. Model obsługuje też technologię Dolby Atmos, ale wrażeń przestrzennego dźwięku możemy oczekiwać po podłączeniu słuchawek.

Dual-SIM

Jak już wspomniałem na samym początku testu, Lenovo Phab Plus posiada wysuwaną tackę, na której możemy albo zamontować dwie karty SIM (nano i micro), ale poświęcić miejsce karty nano-SIM i zamontować tam kartę pamięci microSD. Jeśli jednak zdecydujemy się wykorzystać funkcję dual SIM, telefon obsłuży sieć 4G LTE z każdego ze slotów, a urządzenie nie potrzebuje uruchomić się ponownie po zmianie karty. Nie ma też przeszkód, aby korzystać z sieci Aero2.

Rozmowy głosowe i klawiatura ekranowa

Głośnik do rozmów głosowych emituje odpowiednio czysty dźwięk, choć mógłby być on nieco głośniejszy, co poprawiłoby odbiór podczas prowadzenia dzwonienia w bardziej hałaśliwym otoczeniu. Mikrofon natomiast, jeśli wierzyć moim rozmówcom, stawał na wysokości zadania. W efekcie nie napotkałem sytuacji, kiedy musiałbym się powtarzać, bo ktoś nie mógł mnie zrozumieć.

Klawiatury ekranowe — dialera oraz pisania wiadomości tekstowych są bardzo duże, więc zakładałem, że będzie wygodnie się z nich korzystało. Okazuje się jednak, że o ile klawiatura numeryczna dobrze się sprawuje, to komponowanie dłuższych wiadomości jest problematyczne. Sporadycznie nie udawało mi się trafić w odpowiednią literę, a stockowa klawiatura nie podrzuca zbyt trafnych sugestii autokorekty.

Wi-Fi oraz GPS

Telefon wyposażono w moduł Wi-Fi zgodny ze standardami 802.1 b/g/n oraz pracujący w dwóch zakresach — 2.4 oraz 5 GHz. Oferuje stabilne połączenie z internetem tak długo, jak długo przebywamy na tym samym piętrze, co router. Kiedy zmienimy kondygnację połączenie z siecią bezprzewodową może zostać utracone lub ulec znacznemu osłabieniu.

Moduł GPS bardzo szybko znajduje sygnał i lokalizuje urządzenie na mapie w czasie krótszym niż 15 sekund. Bazując wyłącznie na samych czujnikach — GPS, GLONASS oraz Beidou — Phab Plus miewa problemy z idealnym odwzorowaniem naszego położenia, czego dowodzi zarejestrowana poniżej ścieżka, ale i tak jestem zadowolony z testu.

Pamięć wbudowana, OTG

Lenovo Phab Plus dysponuje pamięcią wbudowaną o pojemności 32 GB, z czego system zajmuje około 7 GB, dlatego zostaje nam ponad 20 GB przestrzeni na własne dane. Możemy ją oczywiście rozszerzyć, jeśli zajdzie taka potrzeba, ale telefon nie rozpoznał naszego redaKcyjnego Kingstona 128 GB microSDXC Ultra Class10 UHS-1. Udało mu się natomiast uzyskać dostęp do 64-gigabajtowej karty pamięci.

Jeśli chodzi o akcesoria OTG, to urządzenie traktuje je bardzo wybiórczo. Z pamięci przenośnych udało mi się uzyskać dostęp do pendrive’a, dysk z zewnętrznym zasilaniem uruchamia się, ale telefon nie można uzyskać do niego dostępu, mimo, że urządzenie jest kompatybilne z systemami plików FAT32 i NTFS. Dysk zasilany z portu USB nie uruchamia się wcale, natomiast z HUB-ów działa tylko pasywny.

Telefon posiada funkcję strumieniowania obrazu przy użyciu bezprzewodowej technologii Miracast. Sprawdziłem, działa.