NVIDIA SHIELD Tablet LTE – test tabletu z Androidem 5.0 Lollipop

WYDAJNOŚĆ / FUNKCJONALNOŚĆ

Zacznijmy od małego powtórzenia specyfikacji. SHIELD Tablet opiera się na układzie SoC NVIDIA Tegra K1 (4 rdzeniowy procesor wykonany w architekturze ARM Cortex-A15, o taktowaniu 2.2 GHz + grafika NVIDIA GK20A w architekturze Kepler, obsługująca standard OpenGL ES 3.1, a teoretycznie nawet OpenGL 4.4) wspieranym przez 2 GB pamięci operacyjnej. To unikalna kombinacja. W przeciwieństwie do popularnych zestawów wykorzystujących układy MediaTek, Snapdragon czy Rockchip, podzespołów zainstalowanych w tablecie NVIDII nie spotkacie na rynku tak często – ostatnio pojawiły się przy okazji premiery Chromebooków Acera, które opisaliśmy dla Was dokładniej na acerManiaKu. Wbrew pozorom, nie jest to wyjątkowo dobra wiadomość.

Oficjalna próbka możliwości Tegra K1

Zaprojektowana przez firmę NVIDIA konfiguracja potrafi wprawić w osłupienie. To wyjątkowo mocny sprzęt, którego potencjał nie kończy się na cyferkach w specyfikacji i wynikach benchmarków, ale faktycznie przekłada się na wysoki komfort pracy. SHIELD rzadko kiedy laguje, nie myśli nad trudnymi zadaniami i nie zawiesza się nawet, jeśli go mocno obciążycie. Pracując na pełnych obrotach, procesor tabletu szybko zaczyna oddawać spore ilości ciepła, w efekcie czego obudowa zazwyczaj nagrzewa się do poziomu 40-42 stopni C (widać tutaj zalety wykorzystanej powłoki na tylnym panelu – bazujący na szkle Kiano Intelect 8 3G MS osiąga pod obciążeniem nawet 51 stopni C). Zjawisko Throtlingu (sztuczne spowolnienie prędkości procesora wskutek przegrzewania CPU) występuje, ale negatywny efekt nie ma dużego wpływu na wydajność SHIELDa. Aby lepiej to pokazać, poddałem przez 100 minut tablet serii zapętlonych testów z użyciem wymagających benchmarków GFXBench (testy Manhattan – linia niebieska – oraz T-Rex 3.0 – linia czerwona), co 5 minut sprawdzając zmiany w ilości generowanych klatek na sekundę – jak widzicie na poniższym wykresie, spadek fps-ów pozostaje na akceptowalnym poziomie przez cały czas trwania testów.

Bez względu na to, czy chcecie grać, oglądać filmy czy pracować z dokumentami, macie ogromną moc obliczeniową do dyspozycji. Jest tylko jedno „ale” i wynika ono z faktu, o którym pisałem w pierwszym akapicie tego rozdziału. Tegra K1 nie jest popularna. A przez to, bywa traktowana przez programistów po macoszemu. W efekcie, w Google Play bez trudu natraficie na aplikacje nie obsługiwane przez SHIELDa (na przykład XCOM®: Enemy Within – szkoda, bo to pozycja, w której możliwości K1 ładnie by się sprawdziły) albo na gry, które pomimo ogromnej wydajności tabletu są tak źle zoptymalizowane, że lagują – przykładem jest Asphalt 8, na którego spowolnienia na urządzeniu NVIDII użytkownicy nieraz już narzekali.

Z drugiej strony, użytkownicy SHIELDa liczyć mogą na gry, które oferowane są na zasadzie wyłączności. A to oznacza, że na tablecie zagracie w takie perełki, jak Portal, Strike Suit Zero (na chwilę obecną bodajże tylko Nexus 9 uruchomi ten tytuł poza SHIELDem), przepiękny Trine 2 (oferowany z tabletem za darmo) czy kultowy już Half-Life 2 oraz Half-Life 2: Episode One. Na tym oczywiście nie koniec. Podejście NVIDII przypomina więc w pewnym stopniu politykę Sony i Microsoftu w kwestii konsol – każda z firm koncentruje się nie tyle na podkreślaniu możliwości technicznych urządzeń, co na budowaniu ich ekskluzywności przez tworzenie dedykowanych gier, sprzedawanych tylko w obrębie jednej z platform.

Czy warto przymknąć oko na problemy SHIELDa w grach produkcji Gameloftu i innych firm, koncentrujących się głównie na popularnych układach SoC? To już zależy od Waszych osobistych preferencji. Dla mnie sporadyczne lagowanie w Modern Combat 5 czy Asphalt 8 jest niewielką ceną za dostęp do sporej mocy K1 w innych zadaniach – i nie mam tutaj na myśli wyłącznie dedykowanych gier. SHIELD świetnie radzi sobie z obsługą dużych i „ciężkich” plików PDF (60-megabajtowy, wielowarstwowy dokument jest gotów do pracy niemal od razu po jego otworzeniu, a pojedyncze strony ładują się w czasie poniżej jednej sekundy, wliczając w to powiększanie i pomniejszanie tekstu) i multimediów (z testowego pakietu filmów tablet poradził sobie z każdym formatem i rozdzielczością wliczając w to 4K – wyjątek stanowi kodek audio DTS, który nie jest obsługiwany ze względów licencyjnych), z punktu widzenia gracza nie bez znaczenia jest również obsługa zewnętrznego kontrolera oraz niezły pakiet programowych usprawnień – z opcją łatwego nagrywania i współdzielenia gameplay’u za pośrednictwem aplikacji Twitch na czele.

– mkv, 480p, xvid, 1mbps, he aac, napisy;
– mkv, 720p, h264, 600kbps, aac / mp3 dual audio;
– mp4, 720p, h264, 3mbps, aac;
– mkv, 720p, h264, 3mbps , vorbis, napisy;
– mp4, 720p, h264, 6mbps, ac3;
– mkv, 1080p, h264, 10mbps, dts (brak wsparcia dla dźwięku DTS);
– mkv, 1080p, h264, 40mbps;
– mp4, 4K (3840×2160), h264, 34mbps;
– mp4, 4K (4096×1716), h264, aac, 35mbps.

– mkv, 480p, xvid, 1mbps, he aac, napisy;
– mkv, 720p, h264, 600kbps, aac / mp3 dual audio;
– mp4, 720p, h264, 3mbps, aac;
– mkv, 720p, h264, 3mbps , vorbis, napisy;
– mp4, 720p, h264, 6mbps, ac3;
– mkv, 1080p, h264, 10mbps, dts (brak wsparcia dla dźwięku DTS);
– mkv, 1080p, h264, 40mbps;
– mp4, 4K (3840×2160), h264, 34mbps;
– mp4, 4K (4096×1716), h264, aac, 35mbps.

W momencie swojej premiery, SHIELD Tablet pracował jeszcze pod kontrolą KitKata (4.4), ale od blisko miesiąca dostępna jest aktualizacja systemu do wersji Lolipop 5.0 (mieliście okazję czytać o tym na łamach tabletManiaKa). Wszystkie pomiary i testy przeprowadziliśmy w oparciu o najnowszą odsłonę Androida.

Pierwsza rzecz, która rzuca się w oczy zaraz po uruchomieniu środowiska graficznego, to oczywiście interfejs w pełni zgodny z Material Design – esencja wizualnych zmian dokonanych przez Google. Najnowszy styl to przede wszystkim pewne graficzne uproszczenia w prezentacji ikon, premierowe czcionki oraz układy bazujące na intensywnej kolorystyce – a wszystko to okraszone dynamicznym oświetleniem i cieniami. Jednym się spodoba, innym nie przypadnie do gustu – o tych ostatnich się nie dyskutuje, przejdźmy więc do praktycznych stron „lizaka”.

Centrum powiadomień przeszło szereg interesujących zmian. Wyświetlane na ekranie blokady informacje stały się interaktywne, co oznacza, że jeszcze przed wprowadzeniem pinu czy hasła możemy przykładowo przeczytać wiadomość i na nią odpowiedzieć – oczywiście mamy kontrolę nad tym, które powiadomienia mogą się pojawiać na ekranie blokady, a które nie, aby uniknąć sytuacji potencjalnie narażających na szwank bezpieczeństwo naszych danych.

Pasek szybkiego dostępu jest teraz dwuetapowy – za pierwszym dotknięciem widzimy powiadomienia, przy drugim, zestaw kluczowych nastaw, wliczając w to przycisk nagrywania ekranu oraz opcje kontrolera. Warto przy okazji dodać, że jedna z ikon w menu po aktualizacji do Androida 5.0, w polskiej wersji językowej podpisana jest w języku portugalskim – na szczęście to jedyny błąd w tłumaczeniu, który dostrzegłem.

Jedną z istotnych nowości jest niewątpliwie odświeżony Dabbler w drugiej odsłonie. Służąca do rysowania aplikacja doczekała się kilku ważnych usprawnień. Po pierwsze, wygląd programu dopasowano do stylu Material Design: dwa boczne paski z narzędziami można ukryć (niezależnie od siebie), co ułatwia pracę nad wirtualnym płótnem w wersji pełnoekranowej. Po drugie, dodano wsparcie dla warstw – i tą funkcję nazwać można bez wahania najistotniejszą. Podobnie jak w słynnym Photoshopie, możemy teraz rysować na każdej warstwie niezależnie, co pozwala lepiej kontrolować proces powstawania grafiki. Po trzecie, pojawiło się narzędzie do tworzenia przeróżnych figur geometrycznych oraz ich szybkiego powiększania i przekształcania. Po czwarte w końcu, dodano opcję łatwiejszego współdzielenia gotowych projektów za pośrednictwem Twitcha.

Jeszcze przed wprowadzeniem zmian związanych z Androidem 5.0, Dabbler był wartą uwagi aplikacją. Po aktualizacji jest jeszcze lepszy – na wirtualnym płótnie (trzy rodzaje do wyboru) rysuje się płynnie i bez opóźnień. Dzięki przeróżnym wzorom symulacja malowania jest bardzo rzeczywista – w zależności od wybranej warstwy i narzędzi, wirtualne farby różnie się wchłaniają i mieszają, a jeden z algorytmów (wykorzystujący system czujników zainstalowanych w tablecie) odpowiada nawet za „udawanie” grawitacji, która wpływa na to, w jaki sposób farba będzie „spływać” po płótnie. Jeżeli lubicie rysować, nowy Dabbler przypadnie Wam do gustu.

Czas zerknąć na to, co NVIDIA przygotowała dla graczy. Zacznijmy od aplikacji SHIELD Hub, która zbiera wszystkie ważne skróty i informacje w jedną, sensownie prezentowaną całość. Z poziomu tego programu podłączycie kontroler, sprawdzicie, co słychać w świecie NVIDII, kupicie gry z Google Play, przejrzycie kolekcję posiadanych tytułów na pececie (gier, w które możecie grać za pomocą funkcji streamowania lokalnego) a także dostaniecie się do GRIDa, czyli internetowej wypożyczalni gier.

Gamingowy charakter SHIELD Tablet najlepiej określają dwie funkcje związane ze streamowaniem gier.

Pierwsza, to zdalny pulpit umożliwiający uruchomienie na tablecie gier pecetowych, przy czym niezbędne tutaj okaże się posiadanie komputera zgodnego z wymaganiami usługi (kluczowym komponentem jest karta graficzna GeForce GTX oparta na architekturze Kepler). W tym trybie tablet staje się zwykłym terminalem, podczas gdy czarną robotą (czyli liczeniem) obciążony jest nasz pecet. Ciężko mi ocenić ten element funkcjonalności SHIELDa. Jestem w stanie wyobrazić sobie zastosowanie wirtualnego pulpitu w sytuacji, kiedy postawiliście komputer stacjonarny w pracowni, a chcecie pograć w salonie, na dużym telewizorze, albo leżąc w łóżku. Niewątpliwie można tak grać, a strata na jakości nie jest tak duża, jak może się to wydawać – pod warunkiem że macie sensowny komputer i dwupasmowy router (przy połączeniu bezprzewodowym maksymalna jakość obrazu ustawiona jest na 720p, używając adaptera Ethernet możliwe jest już osiągnięcie progu 1080p przy 60 klatkach na sekundę). Ja sam, przez cały czas trwania testów – mając peceta pod ręką – ani razu nie czułem potrzeby skorzystania ze wspomnianej usługi.

Zdecydowanie ciekawszym narzędziem jest GRID. W wielkim skrócie, jest to usługa internetowa (NVIDIA opisuje ją jako Netflixa dla graczy) pozwalająca na bezpłatne (przynajmniej do wakacji 2015 roku) korzystanie z kilkudziesięciu pecetowych gier (co tydzień dodawane są nowe pozycje) uruchamianych z chmury. Znajdziecie tam takie pozycje, jak trylogia Batman: Arkham (Asylum, City, Origins), Borderlands (1 i 2), Darksiders (1 i 2), Dead Island, Dirt 2, Wiedźmin 2 czy Ultra Street Fighter 4. I tak, jak w kwestii użyteczności lokalnego streamowania gier nadal pozostaję sceptyczny, tak usługę GRID oceniam bardzo pozytywnie. Do niedawna w fazie beta i działająca w oparciu o serwer amerykański, teraz rozwinęła skrzydła. Polacy grają za pośrednictwem nowo uruchomionego serwera europejskiego, dzięki czemu opóźnienie jest nieduże, a jakość obrazu spokojnie trzyma się założonego standardu (720p przy 60 klatkach na sekundę).

Dzięki usłudze GRID, faktycznie kupując SHIELDa kupujecie również namiastkę konsoli. Wystarczy podłączyć tablet do telewizora lub monitora, uaktywnić pada i zacząć grać – a jedyne, czego naprawdę potrzebujecie do mocny router, który utrzyma transfer na akceptowalnym poziomie. Tak, jak wspominałem już wcześniej, teoretycznie możliwe jest nawet granie za pośrednictwem modemu LTE, ale osobiście nigdy nie udało mi się osiągnąć na tyle dobrego połączenia (maszty Plusa lub T-Mobile), aby grać przez godzinę bez zauważalnych spadków płynności.